جام ِ عمر

من آن پیر ِ پیمانه گیرم ، که نیست
 تن از تاب ِ سستی ، به فرمان ِ من
 به پنجاه و اند ، این گرانباده جام
 فلک هشته ، بر دست ِ لرزان ِ من
حریفان به لبخند و من در هراس
 هراسی ، که آتش زند جان ِ من
 گر این جام ِ می ، درکشم استوار
روا کی شود ، طعن ِ یایران ِ من !
 ور این می ننوشم ، خروشد سپهر
که واپس زدی ، دست ِ احسان ِ من
 من ، این عمر ِ افزون ، نخواهم به هیچ
که هیچ است ، آغاز و پایان ِ من
 همان به ، که پیمانه کوبم به سنگ
که آغوش ِ مرگ است ، درمان ِ من